Een kijkje in de keuken van Schölvinck-Incasso
In een nieuwsbrief van een deurwaarder lees ik over zogenoemde`spookburgers´. Mensen die onvindbaar zijn. Het zijn er op dit moment 427.304 en kosten de samenleving jaarlijks zo´n 100 miljoen Euro.
Ik heb een vordering op een spookburger: een mevrouw die goederen bij mijn klant in opslag heeft staan. Hiervoor moet ze maandelijks opslagkosten betalen, maar dat doet ze steeds maar niet. Al dertien keer heb ik een dossier tegen haar gehad, en wanneer ik haar aanschreef, betaalde ze.
Deze keer niet en daarom heb ik haar gedagvaard. Nadat ik bij de kantonrechter een vonnis had gekregen, bleek haar adres volgens de gemeente Amsterdam “in onderzoek”. Dit betekent dat ze waarschijnlijk niet meer aan het laatst bekende adres woont.
Maar hoe ziet een spookburger er uit: iemand met een laag voorhoofd, doorlopende wenkbrauwen en doordringende blik? In dit geval niet: het gaat om een vriendelijke en aantrekkelijke Deense vrouw, maar waarvoor het mogelijk financieel te heet onder haar voeten is geworden.
Spookbedrijven
Naast spookburgers heb je ook spookbedrijven. Zo ontving ik opeens een bericht van een “Japans bedrijf”. Mijn kantoor zou geselecteerd zijn om het bedrijf in Nederland te vertegenwoordigen bij incassowerkzaamheden. Of ik daar voor voelde. Het bericht was verstuurd door de directeur met een G-mail account. Niet via de account van de firma. Ik vond het ook verdacht dat de directeur van zo´n groot bedrijf zich hier mee bezig zou houden. Ik overlegde met een bevriende notaris die veel internationale zaken doet. Hij vond het ook vreemd, maar aan de andere kant moest je volgens hem niet verbaasd zijn over de wijze waarop soms internationale contacten gelegd worden. Ik besloot te reageren, want het kon verder geen kwaad.
Een dag later volgde een reactie. De zaken werden nog mooier voorgesteld dan in het eerdere bericht en men wilde gelijk al een overeenkomst sluiten. Weer zocht ik contact met de notaris. Die keek nog eens op internet en vond plotseling een Canadese website waaruit bleek dat twee Canadese advocaten een vergelijkbaar bericht hadden ontvangen. Op die site stond een waarschuwing voor oplichting.
Enerzijds was ik blij dat we hierdoor definitief wisten dat het geen serieus aanbod tot samenwerking was, maar aan de andere kant was het jammer, want welke ondernemer wil er niet een grote klant in zijn schoot geworpen krijgen?
Inmiddels is de Deens spookburger weer boven water. Kennelijk is ze verhuisd, maar had ze haar administratie bij de gemeente nog niet op orde. Nu we weten waar ze woont, kan ze tot betaling worden aangesproken. En als ze wilt, kan ze haar spullen retour krijgen. Tenslotte behoren die tot haar eigendom. Maar dan wel eerst de volledige vordering voldoen.