De goeden moeten lijden onder de kwaden
Ooit stond mijn fiets in een stalling onder de Beurs van Berlage. Daar worden ook fietsen verhuurd, met name aan toeristen. Een grappig verhaal was over een keurige Italiaanse jongen die een fiets kwam huren en na een week totaal verwilderd, onder de tatoeages, zijn fiets weer kwam inleveren. Hij had genoten van de stad, alleen wachtte hem een lastige thuiskomst.
Als borg vroeg de fietsenverhuur bijvoorbeeld een paspoort. Merkwaardig genoeg kwam een aantal mensen hun fiets niet meer terugbrengen. Geen fiets, maar wel een paspoort, daar kon de verhuurder weinig mee, want hoe moest hij zijn schade verhalen?
Vanochtend heb ik een paar foto’s laten afdrukken in een winkel bij de Munt. Voor de medewerker van die zaak was ik kennelijk klant nummer zoveel, want hij schonk nauwelijks aandacht aan mij. Ik dacht nog ‘klant is koning’, wees blij dat je iets kan verdienen, maar misschien had hij zijn dag niet.
Vrienden voor het leven
Ik stopte mijn USB-stick in een of ander apparaat en na een paar handelingen was de bestelling gereed. Er kwam een bon tevoorschijn en met die bon liep ik naar de balie, waar inmiddels iemand anders stond. Ik wilde vragen of de foto’s inderdaad binnen een kwartier klaar waren, maar voordat ik iets kon zeggen, zei de man: “dat is dan € 5,60”.
“Ja, de goeden moeten lijden onder de kwaden, mijnheer”, vervolgde de man. “U moest eens weten wat ik hier in de kelder aan niet opgehaalde foto’s heb staan”. Ik vond het de normaalste zaak van de wereld. Tenslotte staat het hem vrij om eerst betaling te vragen, voordat hij aan het werk gaat.
Toen ik later terugkwam om de foto’s op te halen, verscheen er plotseling een glimlach op het gezicht van de man. Ik kreeg een compliment voor de foto van mijn hond. Hij vond hem heel leuk. Ik beaamde dat en zei: “tot ziens”. Vrienden voor het leven zijn we nu.
