Vangnet mag geen hangmat worden
Ik kom bij een vriendin binnen. De televisie staat aan. De reportage gaat over een uitkeringsinstantie waar een intake plaatsvindt. Jongen, achttien jaar, woont nog thuis, net drie weken gewerkt, zit er bij als een zoutzak, gaat een uitkering aanvragen. Vrouw van de instantie vraagt: of hij toch wel naar werk zoekt, “ja”, of dat lastig is, “ja”... Het gaat een tijdje zo door en de zoutzak hoeft alleen maar knikken. “Je krijgt een uitkering, want je hebt er recht op”. De vriendin en ik schieten in de lach. Wat een giller!
De vriendin heeft een cateringbedrijf. Terwijl ze bezig is, staat de televisie aan. Ze kijkt graag naar dit consumentenkanaal, al is het maar om te lachen om dergelijke uitzendingen. Zo was er laatst een jongen die in de uitkering was beland, maar niet voor lang, want anders moest hij op straat gaan werken en daar had hij geen trek in.
Terugdoen voor samenleving
De vraag is: waarom niet? Met een uitkering krijg je iets van de samenleving, dus waarom zou je niet iets voor de samenleving terugdoen? Er is nog genoeg troep op te ruimen. Denk maar een graffiti of aan vuil op plaatsen waar niet geveegd wordt. Is het erg om je handen uit je mouwen te steken?
In de commentaren op internet lees ik dat het belachelijk zou zijn indien een administrateur de straat moet gaan vegen. Maar waarom niet? Hij veegt waarschijnlijk thuis toch ook de vloer of zet de vuilniszakken buiten? Volgens mij zijn er genoeg mensen met “groene vingers” die zich bijvoorbeeld helemaal kunnen uitleven als ondersteuning van de plantsoenendienst.
Misschien denkt u: “hij heeft makkelijk praten”, maar ik wil er op wijzen dat ik na mijn studie een zomer lang koffers heb lopen sjouwen op de haven. Was dat erg? Welnee, ik vond het juist leuk.
Gelukkig hebben we in Nederland het systeem van uitkeringen. Heb je tijdelijk geen werk, dan dient de uitkering als vangnet. Maar het vangnet moet geen hangmat worden, want dan word je lui.